حسرت - امیتیس

مردم خواسته دنیا خرده گیاهى است خشک و با آلود که از آن چراگاه دورى‏تان باید نمود . دل از آن کندن خوشتر تا به آرام رخت در آن گشادن ، و روزى یک روزه برداشتن پاکیزه‏تر تا ثروت آن را روى هم نهادن . آن که از آن بسیار برداشت به درویشى محکوم است و آن که خود را بى نیاز انگاشت با آسایش مقرون . آن را که زیور دنیا خوش نماید کورى‏اش از پى در آید . و آن که خود را شیفته دنیا دارد ، دنیا درون وى را از اندوه بینبارد ، اندوه‏ها در دانه دل او رقصان اندوهیش سرگرم کند و اندوهى نگران تا آنگاه که گلویش بگیرد و در گوشه‏اى بمیرد . رگهایش بریده اجلش رسیده نیست کردنش بر خدا آسان و افکندنش در گور به عهده برادران . و همانا مرد با ایمان به جهان به دیده عبرت مى‏نگرد ، و از آن به اندازه ضرورت مى‏خورد . و در آن سخن دنیا را به گوش ناخشنودى و دشمنى مى‏شنود . اگر گویند مالدار شد دیرى نگذرد که گویند تهیدست گردید و اگر به بودنش شاد شوند ، غمگین گردند که عمرش به سر رسید . این است حال آدمیان و آنان را نیامده است روزى که نومید شوند در آن . [نهج البلاغه]

حسرت

پریسا شافعی ::دوشنبه 87/9/11 ساعت 3:27 عصر

وقتی دل ارزش خودش رو از دست میدهد
وقتی چشمهات دیگه اشکی برای ریختن نداره
وقتی دیگه قدرت فریاد زدن هم نداشته باشی
وقتی دیگه هرچی دل تنگت هم خواسته باشه گفته باشی
وقتی دیگه دفتروقلم هم تنهات گذاشته باشه
وقتی از درون تمام وجودت یخ بزنه
وقتی چشم ازدنیا ببندی وآرزوی مرگ بکنی
وقتی احساس کنی دیگه هیچ کس تورو درک نمیکنه
وقتی احساس کنی تنها ترین تنها هستی
وقتی باد شمع های روشن اتاقتو خاموش کنه
چشمهات و ببند و از ته دل بخند که با هر لبخند روحی خاموش جان میگیردودرخت پیر جوان میشود

کلمات کلیدی :

نوشته های دیگران()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

دوست دارم
غریب
خدا
شکایت
باتو/من
در انتظار
زندگی
وقتی
حسرت
خطا
[عناوین آرشیوشده]